Genelde pazar akşamları geliyorum buraya. Hemen televizyonu açıyorum. Aslında izleyecek pek bir şey de yok, spor yorumcuları bir şeyler anlatıyorlar. Kafamdaki boşluk dolsun, gürültü olsun diye sesi artırıyorum. Bir yanda bilgisayarım açık, kendimi bir şeylerle oyalıyorum.
İş arkadaşım yok benim... Kapalı bir odada tek başıma çalışıyorum. Ara sıra güvenlik görevlimiz geliyor, çay isteyip istemediğimi soruyor. Aslında benim için çayın da bir önemi yok. Bazen istiyorum çay, bir kez daha açılsın o kapı diye...
Öğlenleri yemeğe çıkıyorum. Küçük lokantada, iki tabak yemek yiyebilmek için... Masada benden başka kimse yok. Yemeğimi hızlıca yiyip kalkıyorum. Tabağımdakini büyük bir iştahla sipariş etmiş olsam da bitiremiyorum. Yemeğin üstüne çay içilir ya, içmiyorum ben. Orada yalnız başına oturup, yan masada sohbet edenleri izlemeye tahammülüm yok.
Akşamları geç saate kadar çalışıyorum. Kapıları kilitleyip çıkıyor diğer çalışanlar. Bazen kaptırıyorum kendimi işe, gidecek bir yerim, bir bekleyenim de yok nasıl olsa... Güvenlik görevlimiz geliyor, "daha çalışacak mısınız?" diye soruyor. O an anlıyorum karnımın acıktığını, havanın karardığını, bir yerlerde sevdiğim insanların televizyon karşısında çekirdek çitlemekte olduğunu...
"Yemek yemediysen beraber yiyelim" diyorum. Çoğu kez yemiş oluyor. Ara sıra, sanırım beni yalnız bırakmamak için eşlik ettiği de oluyor. Karşıda bir pideci var, geçen hafta karşı bakkala pideyi 1995 yılına ait bir gazeteye sarıp göndermiş. Pek hijyenik sayılmaz ama pidesi şahane... Açlığın üstüne tokluk hissi, birazcık da olsa güldürüyor yüzümü.
Evime dönüyorum sonra. aslında burası bir ev bile değil... Benim gibi gelip geçici insanların başını sokmaları için inşa edilmiş bir yapı. Bir oda, bir mutfak, bir yatak. Yatana kadar televizyonum, bilgisayarım, bütün ışıklar hep açık...
Bazen inanmak istiyorum aslında, yatağın altından çıksın o canavarlar. Çocukluğumun kabusu kocaman, tüylü canavarlar... Bana korkuttukları kızlardan, altlarına işettikleri çocuklardan bahsetsinler. Çay koyayım, içelim beraber.
İş arkadaşım yok benim... Kapalı bir odada tek başıma çalışıyorum. Ara sıra güvenlik görevlimiz geliyor, çay isteyip istemediğimi soruyor. Aslında benim için çayın da bir önemi yok. Bazen istiyorum çay, bir kez daha açılsın o kapı diye...
Öğlenleri yemeğe çıkıyorum. Küçük lokantada, iki tabak yemek yiyebilmek için... Masada benden başka kimse yok. Yemeğimi hızlıca yiyip kalkıyorum. Tabağımdakini büyük bir iştahla sipariş etmiş olsam da bitiremiyorum. Yemeğin üstüne çay içilir ya, içmiyorum ben. Orada yalnız başına oturup, yan masada sohbet edenleri izlemeye tahammülüm yok.
Akşamları geç saate kadar çalışıyorum. Kapıları kilitleyip çıkıyor diğer çalışanlar. Bazen kaptırıyorum kendimi işe, gidecek bir yerim, bir bekleyenim de yok nasıl olsa... Güvenlik görevlimiz geliyor, "daha çalışacak mısınız?" diye soruyor. O an anlıyorum karnımın acıktığını, havanın karardığını, bir yerlerde sevdiğim insanların televizyon karşısında çekirdek çitlemekte olduğunu...
"Yemek yemediysen beraber yiyelim" diyorum. Çoğu kez yemiş oluyor. Ara sıra, sanırım beni yalnız bırakmamak için eşlik ettiği de oluyor. Karşıda bir pideci var, geçen hafta karşı bakkala pideyi 1995 yılına ait bir gazeteye sarıp göndermiş. Pek hijyenik sayılmaz ama pidesi şahane... Açlığın üstüne tokluk hissi, birazcık da olsa güldürüyor yüzümü.
Evime dönüyorum sonra. aslında burası bir ev bile değil... Benim gibi gelip geçici insanların başını sokmaları için inşa edilmiş bir yapı. Bir oda, bir mutfak, bir yatak. Yatana kadar televizyonum, bilgisayarım, bütün ışıklar hep açık...
Bazen inanmak istiyorum aslında, yatağın altından çıksın o canavarlar. Çocukluğumun kabusu kocaman, tüylü canavarlar... Bana korkuttukları kızlardan, altlarına işettikleri çocuklardan bahsetsinler. Çay koyayım, içelim beraber.
