Khalkedonlu bi' seyyah edasıyla tuttuğum günlüğüm, deniz suyu yemiş sayfasından. Kurumuş, dağılmış. Kaybolmuş kelimeler, anlamlarını yitirmiş.
Kaç zaman oldu? Kaç zamandır içindeyiz bu anlamsız koşturmacanın?
Toprak altında kalıyor insanlar. Uyuyoruz. Uyandığımızda ölmüş oluyorlar. Koşturmacanın içinde sadece haberlerini duyuyoruz. Depremler oluyor sonra, birilerinin anneleri, birilerinin babaları ölüyor. Çocuklar doğuyor, büyüyor. Görmüyoruz. Sadece duyuyoruz. İdrak için beş saniyemiz var, derin bir iç çekmek içinse iki. Sonrasında hayat kaldığı yerden devam ediyor.
Gitarımın telleri paslanmış, kalemim de artık eskisi kadar dönmüyor bir şeylere. Yeni aldığım kitaplar tozlanıyor, eskiyor. Eskiyorum. Bir yerlerde Kesmeşeker sahne alıyor, bir yerlerde sevdiğim bir film oynuyor. Artık eskisi kadar ilgilenmiyorum.
Bilmediğim, sevmediğim bir şeye dönüşüyorum.Korkuyorum.
