Aynı

Günler birbirinin aynı. Yine azar azar su alıyor gemim, yine bir gayret kurtarıyorum onu, ayaklarım üşüyor, hâlâ az-çok korkuyorum sokak köpeklerinden. Bu aralar daha çok üşüyor, az acıkıyorum. Çabuk doyuyor, erken sıkılıyor, geceleri kâbuslar görüp, sabahları durgun uyanıyorum. Bütün uyuşmuş beyinler gibi futbol maçlarını ve maç önü-maç arkası yorumlarını izliyorum. Kahveyi hâlâ çok seviyor, saç bakım seti kullanıyorum. Kendimi bazen çok yalnız, bazense kendime yeter hissediyorum. Sokağa nadiren çıkıyor, tanımadığım insanları eskisi kadar da sevmiyorum artık. Çok konuşuyorum, az anlatıyorum, bildiğim, inandığım pek çok şeyi susuyorum. Birileriyleyken artık daha da çok üşüyorum.

Yaşam, onların bilmediği bir yerde başlıyor...