Dünya'nın en yalnız insanlarının biz kaptanlar olduğunu düşünürüm hep. Denizin ortasındayken, suların çekilip adım attığım her yerin bir parça daha kara olmasını düşlüyorum. Bir yandan da sadece martı seslerini duyarak ilerlediğim rotada karşıma türlü güzelliklerin çıkacağını, beni hem çok sevip hem de bir o kadar çok tiksindiğim bu hayata biraz daha sıkıca bağlayabileceklerini hayal ediyorum.
Biliyorum, saçmalıyorum...
Biliyorum, saçmalıyorum...
